لیست همه ی اماکن

,سد واجیرالانگکورن که قبلاً کائو لائم نامیده می شد یکی از سدهای عمده تایلند است. این سد یک سد ماسه ای است که با بتن ساخته شده است، ارتفاع آن 92 متر و عرض آب بند آن 10 متر و پهنای آن 1019 متر است و بر فراز رود کوآی نویی قرار دارد. هدف اصلی از ساختن این سد، تولید برق از آب و همچنین جمع آوری آب سیلاب ها و آبرسانی به زمین های کشاورزی است. ,این سد یک دریاچه تماشایی دارد اگر می خواهید از تماشای مناظر زیبای آن لذت ببرید باید با قایق در آن گردش کنید. برای اقامت شبانه می توانید در قایق های شناور بمانید.

,این مهم ترین و مورد احترام ترین معبد بودایی در منطقه سونگکلابوری است، در منطقه ای که مردم تایی و مان در آن در کنار هم با آرامش زندگی می کنند. این معبد به عنوان جایگزین معبد قبلی ساخته شد که اینکه زیر آب است. ماجرا از این قرار است که راهب فقید لوانگپو اوتاما کل دهکده مان را جابه جا کرد، بیشتر اهالی این دهکده افراد بدون تابعیت بودند. او این دهکده را به بالای تپه به مکان فعلی اش برد و به هر خانواده یک قطعه زمین داد تا همه بتوانند در اطراف این معبد به زندگی خود ادامه دهند. ,یک کیلومتر آن طرف تر از معبد، چدی بودهاگایا قرار دارد که آثار گوتاما بودا در آن نگه داری می شوند، مردم محلی و بازدیدکنندگان به اینجا می آیند که برای خوشبختی و برکت زندگی شان دعا کنند.

,سد سرینگاریندرا بزرگ ترین سد ماسه ای با هسته خاک رس در تایلند است. این سد به عنوان حوزه ای برای جمع آوری آب سیلاب در طول فصل بارندگی، تولید برق از آب و آبرسانی به زمین های کشاورزی و شیلات ساخته شد. بازدیدکنندگان باید در دریاچه سد گردش کنند تا از مناظر تماشایی و زیبای آن لذت ببرند. امکانات اقامتی گردشگران نیز در اینجا مهیا است.

,این کاخ در سال های 1665 الی 1677 میلادی زمانی که شاه نارایی کبیر تصمیم گرفت لاپبوری را تبدیل به دومین پایتخت حکومت آیوتایا نماید ساخته شد. اگرچه، این ساختمان ها با مشارکت معماران فرانسوی ساخته شدند اما تأثیر خمرها در آن ها به شدت دیده می شود. این کاخ آمیزه بی نقصی از معماری دنیای غرب و شرق، ترکیب شگرفی از سبک های خمر و اروپایی است.,پس از مرگ شاه نارایی کبیر در سال 1688 میلادی، این کاخ متروکه شد. تا اینکه در زمان حکومت شاه راما چهارم در دوران راتاناکاسین، این کاخ بازسازی شد و نامش به نارای راتچانیوت تغییر یافت.,می توان از طریق پراتو پایاکا، که اینک یکی از پارک های شهر است و در خارج از جاده سوراساک قرار دارد به این کاخ آمد. در این کاخ، چند مجموعه وجود دارد که دارای عمارت هایی هستند که بعضی از آن ها در طول زمامداری شاه نارایی و بقیه در طول زمامداری شاه راما چهارم ساخته شدند.,ساختمان هایی که در طول حکومت شاه نارای کبیر ساخته شدند شامل این موارد هستند:,عمارت چانتارا پایسان: این عمارت که نخستین کاخ شاه نارایی کبیر بود پس از اینکه ایشان اقامتگاه خود را به عمارت سوتا ساوان انتقال دادند تبدیل به یک تالار سخنرانی شد. این واقعیت که این بنا به سبک معماری اصیل تایلندی ساخته شده است نشان می دهد که معماران فرانسوی در مراحل طراحی و ساخت این بنا دخیل نبودند. شاه راما چهارم (شاه مونگکوت دوره راتاناکاسین) در سال 1863 میلادی این بنا را بازسازی کرد. این عمارت زمانی به عنوان تالار ملاقات هیأت مشاورین سلطنتی بود. اینک از آن به عنوان یک تالار برای به نمایش گذاشتن اشیاء هنری و باستانی استفاده می شود به ویژه تمثال های سنگی بودا که به سبک لاپبوری ساخته شده اند، همچنین نقاشی های تاریخی متعلق به دوران شاه نارایی کبیر و اشیاء هنری بودایی متعلق به دوران آیوتایا و راتاناکاسین.,پرا کلانگ ساپارات: این مجموعه در اواخر دهه 1600 میلادی به عنوان یک کاخ برای نگه داری از خزانه سلطنتی و اشیاء دربار که به تجار خارجی فروخته می شدند، مورد استفاده قرار داشت. این بنا معمولاً دوازده عمارت خزانه داری نامیده می شود.,اسطبل اسب ها و فیل ها: این مجموعه در نزدیکی دیوار حائل بین بخش های داخلی و خارجی کاخ قرار دارد.,مخزن آب: این مخزن در زمان حکومت شاه نارای کبیر ساخته شد و آبی که از دریاچه آب شیرین تال چاپسورن، از لوله های سفالی کرم رنگ و خوب طراحی شده می آمد را در خود نگه می داشت. تال چاپسورن دریاچه اصلی بود که آب آشامیدنی ساکنان لاپبوری را تأمین می کرد.,تالار دوسیت ساوان تانایا ماها پراسات: این تالار که به فرمان شاه نارایی کبیر ساخته شد در گذشته به عنوان سالن سخنرانی مورد استفاده قرار می گرفت که شاه نارایی در آن سفیران عالی رتبه خارجی را به حضور خود می پذیرفت. این همان مکانی است که شاه نارایی، شوالیه شامونت، فرستاده لویی 14- پادشاه فرانسه-را به حضور پذیرفت. این تالار با آمیزه بی نقصی از سبک های معماری فرانسوی و تایلندی ساخته شد.,عمارت سوتا ساوان: این عمارت زمانی در وسط یک باغ قرار داشت که به زیبایی با برکه و فواره آراسته شده بود. اینجا همان مکانی است که شاه نارایی کبیر در آن سکنی گزید و در 11 ژوئیه 1688 میلادی از دنیا رفت. به غیر از عمارت، که توسط شاه مونگکوت بازسازی شد فقط می توان آثار فواره ها و تپه هایی که توسط انسان ها ساخته شده بودند را در اینجا دید.,تالار کرایسن سیهارات: این تالار که معمولاً به پرا تینانگ ین معروف است در جزیره در یک دریاچه خشک شده قرار دارد. تال چاپسون در گذشته آب شیرین آشامیدنی اهالی لاپبوری را تأمین می کرد. تالار کرایسن سیهارات به عنوان اقامتگاه شاه نارایی، یسیوعیون و اطرافیان لویی 14 پادشاه فرانسه ، زمانی که برای تماشای ماه گرفتی که در 11 دسامبر 1685 میلادی رخ داد به تایلند سفر کرده بود، مورد استفاده قرار داشت. (یسیوعیون یک فرقه کاتولیک ها که توسط شخصی به نام سن ایگناسیوس لایولا در 1534 میلادی تأسیس شد.),ساختمان پرا پراتیاپ: یک سری ساختمان دوطبقه پشت اقامتگاه شاه مونگکوت (عمارت پیمان مونگکوت) ساخته شدند که از آن ها به عنوان اقامتگاه افسران دربار استفاده می شد.,اقامتگاه گارد سلطنتی: این اقامتگاه در قسمت ورودی کاخ میانی قرار دارد.,ساختمان پرا کائو هائو: این بنا که توسط شاه نارایی کبیر ساخته شد در جنوب بخش بیرونی کاخ قرار دارد. این بنا که به عنوان تالار سخنرانی خصوصی پادشاهان مورد استفاده قرار می گرفت و به سبک معماری تایلندی ساخته شده بود که از این سبک، اینک تنها می توان بقایای بخش هایی از دیوار آن و نقش و نگارهای تزئینی درها و پنجره های آن را دید.,تالار ضیافت: این تالار که از سه طرف با برکه احاطه شده است برای سرگرم کردن بازدیدکنندگان مهم خارجی ساخته شد. یکی از بقایای این تالار، یک سکوی آجری است که در مقابل تالار قرار دارد و به عنوان صحنه نمایش برای اجرای نمایش سایه ها یا رقص به کار می رفته است این نشان می دهد این مکان زمانی به عنوان یک مجموعه سرگرمی مورد استفاده بوده است.,عمارت پیمان مونگکوت: این عمارت یک ساختمان سه طبقه است که شاه راما چهارم (شاه مونگکوت) وقتی در طول ساخت کاخ، به بازدید از لاپبوری آمده بود در آن اقامت کرد. سه ساختمان دیگر به نام های عمارت سوتا وینیتچای، پایی ساتراکون و اکسون ساتراکوم نیز به این عمارت وصل هستند. همه این ساختمان ها اینک به عنوان دفاتر موزه ملی لوپ بری مورد استفاده قرار دارند.

,علاوه بر این، در دیوارهای اطراف نیز می توان تصاویر بودا به سبک لاپبوری را به ردیف مشاهده کرد.,تصور می شود که این ویهان که به سبک غربی ساخته شده است و در رود فرانس، رو به شمال پرا نارایی راتچانیوت قرار دارد ابتدا توسط شاه نارایی کبیر به عنوان یک کلیسا برای سفرای مسیحی ساخته شد. بعداً شاه نارایی کبیر آن را بازسازی کرد و فرمان داد پنجره هایی به سبک غربی با طرح گوتیک را در عبادتگاه کوچک دوم به جای پنجره هایی که به سبک تایلندی بودند قرار دهند. بعداً این ویهان تبدیل به یک معبد بودایی شد. در این معبد یک تمثال بزرگ بودا در حالت نشسته که به سبک آیوتایا ساخته شده است نگه داری می شود.

,مجموعه داخل بان ویچاین دارای سه بخش است: یک ساختمان بزرگ دو طبقه، که از آجر ساخته شده است و یک ساختمان باریک و طویل یک طبقه که یک ورودی طاق دار در قسمت غرب آن قرار دارد.,خانه ویچاین در خیابان ویچاین، در فاصله 300 متری پرانگ کائک در جهت شمال پرا نارایی راتچانیوت قرار دارد. این خانه اقامتگاه سفرایی بود که در لاپبوری برای ادای احترام به خدمت شاه نارایی کبیر می رسیدند. اولین گروه سفرای فرانسوی که در سال 1685 میلادی به اینجا آمدند در این مکان اقامت کردند. سپس یک مرد آلمانی به مان کنستانتین پاولکون که به اینجا آمد و به عنوان یک مأمور دولتی مشغول خدمت شد چندین کار افتخارآمیز انجام داد و به او سمت وزیر دربار "کائوپرایا ویچاین" داده شد. یک خانه در سمت غربی این اقامتگاه نیز به او داده شد.,در وسط این مکان، ساختمان های باشکوهی قرار دارد مانند زیربناهای ساختمان هایی که تصور می شود برج ناقوس دار بوده اند و یک کلیسای مسیحی نیز در پشت این ساختمان ها قرار دارد که بام درگاه ورودی اش به صورت سه گوش است.,در ضلع شرقی، یک سری ساختمان دو طبقه قرار دارد که پلکان آن ها به صورت قوس دار در قسمت جلو قرار گرفته است. ورودی این ساختمان ها شبیه ورودی ساختمان هایی است که در ضلع غربی قرار دارند.,ویژگی های معماری داخلی بعضی از اقامتگاه ها در این مجموعه به سبک اصیل اروپایی هستند به ویژه اقامتگاه های دو طبقه ای که در ضلع شرقی قرار داشتند و از جنس آجر بوده و با سیمان پوشیده شده بودند. پنجره ها و راهروهای طاق دار این اقامتگاه ها سبک هنری رنسانس را منعکس می کنند، این سبک در آن دوره بسیار رواج داشت. ساختمان مهم اینجا، کلیسای مسیحیان است که طرح و نقشه آن به سبک اروپایی است اما ورودی و نمای پنجره های آن به سبک روائن کائو ساخته شده اند. بالای هر ستون به صورت یک نیلوفر پنج گبرگی بلند ساخته شده است که معرف سبک هنری سنتی تایلند است. این نخستین کلیسای مسیحی است که به سبک معابد بودایی تزئین شده است.

,پرا پرانپ سام یوت که در جاده ویچاین، در فاصله 200 متری ایستگاه راه آهن قرار دارد. بهترین نشان خاص و متمایز لاپبوری و نماد استانی این منطقه است. این مجتمع که در گذشته زیارتگاه هندوها بود، در قرن سیزدهم به سبک معماری کلاسیک بایون خمر ساخته شده است و شامل سه پرانگ (برج) است که با یک راهرو به هم وصل می شوند. ,تصور می شود که سه منار سنگ ماسه ای و خاک سرخی که به سبک کلاسیک با سیمان اندودکاری شده اند در اصل معرف تریمورتی هندو، برهما (خالق)، ویشو (نگهدارنده) و سیوا (ویرانگر) بوده اند. در طول زمامداری شاه نارایی، این زیارتگاه تبدیل به یک معبد بودایی شد، در آن زمان یک ویهان آجری در قسمت شرق قرار داده شد و یک تمثال بزرگ بودا به سبک یو تانگ-آیوتایا در آن قرار داده شد که احتمالاً در آن زمان ساخته شده بود. بعداً تمثال های بودا به دو پرانگ (برج) افزوده شدند.

,این باغ وحش 10 هکتار، به دلیل ساکنین جالبش معروف است: پرندگان و پستانداران آسیایی و استرالیایی. بارزترین ویژگی این باغ وحش، خانواده عجیب سه ببر و چهار سگ است که در کنار هم در یک قسمت به طور مسالمت آمیز زندگی می کنند.

,سد پا ساک جولاسید در بان کائنگ سوائه تن، در ناحیه نانگ بوا قرار دارد. این نام را شاه راما چهارم روی این سد گذاشت. این سد در پروژه توسعه حوزه رودخانه پا ساک به ابتکار پادشاه ساخته شد. این طولانی ترین سد تایلند با هسته رسی به طول 4860 متر و ارتفاع 3650 متر است. نقاط بارز این سطح، نقطه تماشای مناظر در قسمت لبه آن و موزه حوزه رودخانه پا ساک، که درباره طبیعت و فرهنگ این منطقه به بازدیدکنندگان اطلاعات می دهد، هستند. مراسم رسمی افتتاح این سد در 25 نوامبر 1999 میلادی برگزار شد. برای کسب اطلاعات بیشتر لطفاً با تلفن 036494243 با مرکز اطلاعات گردشگری تماس حاصل نمایید.

,وانگ تاکرای، که در نزدیکی نامتوک ساریکا قرار دارد یک تفریحگاه و یک باغ گیاهشناسی متعلق به بنیاد چامپوت-پانتیپ است. وانگ تاکرای مساحتی در حدود 240 هکتار را در برگرفته است و به دلیل مناظر دیدنی اش، جویبارهای کوچکی که روی سنگ ها و صخره ها روان هستند و تنوع وسیع گیاهانش از شهرت فراوانی برخوردار شده است. علاوه بر این، بازدیدکنندگان می توانند طیف وسیعی از فعالیت های مختلف را در اینجا انجام دهند مانند شنا کردن، با تیوب لاستیک از رودخانه به پایین سُر خوردن، کانو سواری، یا دوچرخه سواری. مکان برپایی چادر و امکانات اسکان در کلبه هایی ییلاقی نیز در اینجا مهیا است. وانگ تاکرای در بخش هینگ تانگ، تقریباً در 16 کیلومتری شهر تاکان نایوک قرار دارد. در اینجا امکان یک سفر یک روزه خوب و سرگرم کننده وجود دارد زیرا بازدیدکنندگان می توانند به دیدن همه جاذبه های این محوطه بروند.

,معروف ترین آبشار ناکان نایاک در ناحیه ساریکا، در پانزده کیلومتری شرق شهر در امتداد بزرگراه شماره 1050 قرار دارد. این آبشار نه ردیفی که از صخره ها به پایین به دامنه تپه پر درخت سرازیر می شود یک استخر طبیعی بزرگ در هر سطح دارد که گاه برای شناکردن، عالی هستند. امکانات اقامت، رستوران و مغازه های سوغات فروشی نیز در این ناحیه وجود دارد. محصولات محلی از جمله جاروب و گل های مصنوعی که از پیچک های وحشی درست شده اند در مغازه های اطراف آبشار به فروش می رسند. لوانگ پو مان، راهب معروف و محترم، از سال 1917 تا 1920 میلادی برای انجام مراقبه های مذهبی در نزدیکی غار ساریکا زندگی می کرد. به غیر از مکان مراقبه لونگ پو مان، یک محراب عبادت نیز در بالای غار قرار دارد. ,علاوه بر این، در اینجا اقامتگاه های راهب ها و راهبه هایی که مراقبه های راه درون را انجام می دهند نیز وجود دارد. به راحتی می توانید برای دیدن این آبشار تماشایی و زیبا به اینجا بیایید.

,این آبشار زیبای سه ردیفی که در جنوب پارک قرار دارد از یک پرتگاه به ارتفاع 200 متر از دل کوه های پردرخت به به دشت های پایین می ریزد. ارتفاع ردیف اول 60 متر است. منظره شگفت انگیزی است به ویژه، وقتی به جریان های تند آب نگاه می کنید که با زاویه 90 درجه از لایه اول به لایه های پایین تر سرازیر می شوند و در نهایت در دره ژرف پایین ناپدید می شوند. این آبشار واقعاً تماشایی است و به همین اندازه هم خطرناک است زیرا ادعا می شود که هر سال حداقل یک فیل در این آبشار می میرد زیرا این آبشار در مسیر عبور فیل های وحشی در جنگل قرار دارد.

,واقع در چند کیلومتری غرب پرا پاتوم چدی، این مکان حدود 142 هکتار را اشغال کرده است. این کاخ در سال 1907 میلادی به فرمان شاه راما چهارم-زمانی که ولیعهد بود-ساخته شد. پرایا سیلپراسیت بر ساخت این کاخ که ابتدا دو تالار داشت نظارت می کرد: پرا تینانگ پیمان پاتوم و پرا تینانگ اپیروم رودی، این دو تالار هر دو در 27 آگوست 1911 میلادی نام گذاری شدند. بعداً محراب راتاناسینگ که در تالار ساماکی موکامات قرار داشت در 7 ژوئن 1923 میلادی مزین به سایه بان سلطنتی شد.,در طراحی این کاخ از بازسازی پرا پاتوم چدی الهام گرفته شده بود تا رضایت شاه راما ششم جلب شود. پادشاه، ناکان پاتوم را به دلیل فضای باشکوهش، به عنوان یک مکان ایده آل برای استراحت در اوقات فراغت برگزید. ,علاوه بر این، شاه راما ششم با یک نگاه استراتژیک تصور می کرد ناکان پاتوم، به دلیل امکان استفاده از آب رودخانه به عنوان یک مسیر آبی، فضای خوبی برای جلوگیری از هجوم دشمن دارد. این تدبیر به دلیل پیامدی در دوره راتاناکاسین اندیشیده شد که در آن، لشکریان فرانسوی بواسطه این رود توانستند با کشتی های جنگی شان در دهانه خلیج تایلند لنگر بیاندازند و راه را ببندند و شاه راما ششم نمی خواست این اتفاق یکبار دیگر تکرار شود. او همچنین قصد داشت کاخ سانام کان را به قلب پایتخت دون تبدیل کند زیرا ممکن بود یک بحران دیگر باز هم رخ دهد.,کاخ سانام کان، منطقه وسیعی را پوشش می دهد در وسط این کاخ یک حیاط بزرگ قرار دارد و دور تا دور آن با جاده های کمربندی و کانال های آب احاطه شده است. ,تالارهای زیبایی که در وسط کاخ قرار دارند شامل موارد زیر هستند:,تالار پیمان پاتوم: این نخستین تالاری است که در کاخ سانام کان ساخته شد و به سبک معماری اروپایی بوده و دارای یک بنای دو طبقه است که شاه راما ششم قبل از جلوس به تخت سلطنت در آن اقامت داشت. چند اتاق دیگر در این تالار نیز وجود دارد ازجمله اتاق خواب اعلی حضرت، حمام، سالن غذاخوری، اتاق رختکن و غیره. در این تالار، یک نیمکت دو متری از جنس چوب ساج وجود دارد که شاه راما ششم روی آن یک منظره معجزه آسا از پرا پاتوم چدی دید و بعد این تالار را پرا تینانگ پاتیهان تاسانای (سالنی که شاه در آن معجزه دید) نامید. در حال حاضر، این نیمکت جلوی تالار پوتایساوان در موزه ملی قرار دارد. تالار پیمان پاتوم، اینک بخشی از تالار شهر ناکان پاتوم است.,تالار اپیروم رودی: این یک تالار دو طبقه است که در جنوب تالار پیمان پاتوم قرار دارد. در حال حاضر دفاتر تالار شهر ناکان پاتوم در این تالار قرار دارند.,تالار واچاری رامایا: این یک تالار دو طبقه است که به سبک معماری تایلند ساخته شده است: بام چند طبقه آن با سفال های رنگی روی منار؛ با یک سرمناره قویی شکل روی لبه بام که نماد سر گارودا (پرنده حیات در فرهنگ بودایی، که بدن آن از طلا است، منقار و بال هایش شبیه منقار و بال های عقاب است اما بدنش شبیه بدن انسان می باشد.) است و سرمناره های کوچک دو گوشه سنتوری بام. وقتی شاه راما ششم به سلطنت رسید اینجا اقامتگاه موقت او بود. در حال حاضر این تالار بخشی از تالار شهر است.,تالار ساماکی موکمات: این تالار که به سبک تایلندی ساخته شده است یک متر بالاتر از سطح زمین است و دو ردیف پله در دو طرف آن قرار دارد. این تالار با یک در به تالار واتچاری رومیا متصل می شود. شاه راما ششم از این تالار به عنوان سالن ملاقات استفاده می کرد و دربار او نیز همین جا بود. همچنبن، این تالار به عنوان تئاتر کان (کان یک نمایش تایلندی است که رقصنده ها با زدن ماسک بر چهره آن را اجرا می کنند.) نیز مورد استفاده قرار داشت. پس از پایان اجرای کان، بازیگران می توانستند در سه ایوان اطراف و همچنین روی صحنه، به اجرای تئاترهای خود بپردازند. دو تئاتر دیگر نیز وجود دارد که شبیه هم هستند: تئاتر سوان میساکاوان و تالار کنفرانس مدرسه واچیراوت. در حال حاضر اینجا تالار ملاقات استان ناکان پاتوم است؛ این تالار برای انجام سایر مراسم استانی نیز مورد استفاده قرار می گیرد.,پرا تامناک چالی مونکول اسنا: این ساختمان دو طبقه که در جهت شمال شرق در نزدیک سایر بناها قرار دارد به سبک معماری اروپایی ساخته شده است و گچکاری آن به رنگ کرم کاراملی است و بام سفالی آن به رنگ قرمز است. این بنا هنگام مأموریت های سورگاه یونیت، به عنوان اقامتگاه موقت شاه راما ششم مورد استفاده قرار می گرفت.,پرا تامناک ماری راتچرات بانلانگ: این بنا یک ساختمان چوبی دو طبقه به رنگ قرمز است که در مقابل پرا تامناک چالی مونکول اسنا قرار دارد. این دو با یک مسیر پیاده روی به هم وصل هستند. این مسیر پیاده روی شبیه یک پل دارای سقف، دیوار و پنجره های سراسری به ارتفاع کل دیوار است.,پرا تامناک تابکائو: این یک ساختمان کوچک است که در زمستان ها به عنوان یک اقامتگاه موقت مورد استفاده قرار داشت. در حال حاضر، این بنا پس از نوسازی، به عنوان اقامتگاه معاون فرماندار ناکان پاتوم است. در داخل این ساختمان، یک شومینه قرار دارد و روی دیوار، پرتره شاه راما ششم روی یک تخته سنگ مرمر سفید به صورت سیاه و سفید دیده می شود. زمینی به مساحت 72 هکتار در پشت ساختمان قرار دارد که اینک به عنوان حیاط دانشگاه سیلپاکورن مورد استفاده قرار دارد.,پرا تامناک تاکوان: این ساختمان که با چوب ساج ساخته شده است و بامش از جنس برگ های نخل خرما است مقابل جاده ای که از پرا تامناک تابکائو می آید، کمی آن طرف تر از پرا تامناک ماری راتچرات بانلانگ قرار دارد. این ساختمان ساجی به فرمان راما ششم برای حفظ معماری سنتی تایلند ساخته شد. این ساختمان برای مراسم قدردانی و گاه برای اجرای نمایش های کلاسیک سنتی مورد استفاده قرار می گیرد.,توالای کانائسوان یا زیارتگاه پرا پیکانش: این بنا برای نگه داری از تمثال گانش، خدای هنر هند، ساخته شد. این زیارتگاه در یک مزرعه بزرگ در مقابل کاخ سانام کان و در وسط مجتمع کاخ قرار دارد. این زیارتگاه بسیار مورد احترام است و به عنوان نماد مقدس کاخ سانام کان به شمار می رود.,بنای یادبود یا-لی: این بنا یک تندیس مسی در اندازه واقعی سگ شاه راما، یا-لی است. این یک سگ دو رگه بود که در زندان ناکان پاتوم به دنیا آمد و هنگام بازرسی از این مکان پیدا شد. این سگ بسیار باهوش و وفادار بود و پادشاه آنقدر او را دوست داشت که حسادت دیگران تحریک شد و در نهایت به کشته شدن این حیوان وفادار ختم شد. مرگ این سگ برای شاه راما ششم آنقدر تلخ و غم انگیز بود که فرمان داد یک مجسمه مسی از یا-لی ساخته شود و جلوی پله های پرا تامناک چالی مونکول اسنا نصب شود. همچنین پادشاه شعری نیز برای بزرگداشت یا-لی سرود که درست در پایین مجسمه حک شده است.,علاوه بر این، در مجتمع کاخ سانام کان چند ساختمان مسکونی وجود دارد که اطرافیان پادشاه در آن زندگی می کردند. بعضی از این ساختمان ها ویران شده اند اما بعضی دیگر سالم مانده اند و در شرایط خوبی هستند. اقامتگاه چائو پرایا رامراکوپ که بعداً تاب کاروئن نامیده شد یکی از ساختمان هایی است که هنوز هم در شرایط خوبی قرار دارد و دفتر بهداشت عمومی ناکان پاتوم در آن قرار دارد.,با توجه به بازدیدهای مکرر شاه راما ششم از کاخ سانام کان می توان فهمید که این کاخ بیش از سایر کاخ ها مورد علاقه پادشاه بود. ایشان همیشه در همان زمانی که فعالیت های نظامی یکان سوئر پاه انجام می شدند در این کاخ اقامت می کردند. ,پادشاه همیشه از این یکان بازدید می کرد و همچنین فرماندهی فعالیت های یکان را در دست داشت. در حال حاضر، می توان هنوز هم ساختمان هایی را دید که برای خدمت به یکان سوئر پاه ساخته شدند مانند بخش های مسکونی یکان سوار زرهی سوئر پاه و بیمارستان سوئر پاه.,به تازگی بخشی از کاخ سانام کان در حیطه مسئولیت دانشگاه سیلپاکورن و استان ناکان پاتوم قرار گرفته است.

,این معبد که صومعه درجه یک دربار است پرا پاتوم چدی، بزرگ ترین بتکده تایلند را در خود جای داده است و نماد رسمی استانی ناکان پاتوم است.,پرا پاتام چدی کنونی در طول زمامداری شاه راما چهارم در سال 1853 میلادی به فرمان ایشان ساخته شد، چدی (منار) جدید روی منار قدیمی که به صورت یک ناقوس وارونه روی نوک برج بود ساخته شد. تصور می شود که قدمت چدی قبلی به سال 539 میلادی باز می گردد زیرا سبک این چدی که به صورت ناقوس وارونه است شبیه سبک چدی سانچی در هند است که در زمان شاه اسوکا ساخته شده بود. ساخت چدی بزرگ و جدید در زمان حکومت شاه راما پنجم در سال 1870 میلادی به پایان رسید. ساخت این منار کلاً 17 سال به طول انجامید.,چدی جدید به صورت یک منار مدور در آمد که روی چدی قدیمی که به صورت یک ناقوس وارونه به سبک لانکان بود قرار گرفته است. ارتفاع این منار از پایین تا نوک آن حدود 120.45 متر است و قطر قاعده آن 233.50 متر می باشد.,در طول حکومت شاه راما ششم، وات پرا پاتوم چدی بازسازی شد و بعداً تبدیل به معبد سلطنتی پادشاه شد. در مجموعه این صومعه، منار مقدس، آثار گوتاما بودا را در خود جای داده است. ,چند شیء تاریخی جالب نیز در اینجا وجود دارد از جمله پرا روانگ رادجاناریت، تمثال بودا در حال عفو، که در داخل ویهاران در قسمت شمال و روبروی پرا پاتوم چدی جای داده شده است.,قالب ریزی این تمثال بودا در طول حکومت شاه راما ششم در وات پرا چتوپان در سال 1913 میلادی انجام شد: سر، دست و پاهای این تمثال از موآئنگ سریساتچانالای، سوکوتایی، آورده شدند. به فرمان پادشاه، یک مجسمه مومی از تمثال بودا قالب ریزی شد. بعداً تمثال بودا در ویهارا، در شمال در بالای یک پلکان بزرگ قرار داده شد. شاه این تمثال را پرا رانگ رادجاناریت سری اینتاراتیت تامامومپاس ماهاواچیراووت راچپوچانیابوپیتر نامید. بقایای شاه راما ششم در قاعده این بنا قرار داده شده اند.,موزه وات پرا پاتوم چدی در شرق کلیسا قرار دارد و اشیاء هنری و آثار تاریخی یافت شده در طول حفاری های انجام شده در ناکان پاتوم در آن نگه داری می شوند از جمله تابوت و وسایل مراسم تدفینی که در مراسم سوزاندن جسد یا لی به کار برده شده بودند. ,یا-لی، سگ بسیار محبوب شاه راما ششم بود اما این سگ به ضرب گلوله کشته شد. پادشاه از مرگ او بسیار غمگین شد و به دلیل این غم، فرمان ساخت یک بنای یادبود برای یا-لی را صادر کرد.,مکان دیگری که ارزش دیدن را دارد موزه ملی پرا پاتوم چدی است که در جنوب مجموعه پاتوم چدی قرار دارد. در این ساختمان دو طبقه مدرن تایلندی، اشیاء هنری و آثار تاریخی نگه داری می شوند که قدمت بیشتر آن ها به دوران دواراواتی باز می گردد و در طول حفاری های انجام شده در ناکان پاتوم یافت شده اند.

,موزه سبک زندگی کشاورزان تایلندی، خانه عمو رونگچای و خاله پایوم کامنیوم، یک موزه-خانه است که در آن ابزارهایی که برای کشت برنج به کار می روند به نمایش گذاشته شده اند. همچنین، در داخل این مجموعه یک مرکز آموزش صنایع دستی وجود دارد که اهالی شهر در آن، ساختن محصولات دستی از سنبل آبی (پاک تاب کاوا) را یاد می گیرند.

,در موزه مجسمه انسان تایلندی، مجسمه هایی از جنس موم و فایبرگلاس با جزئیات دقیق به نمایش گذاشته شده است. این پیکره های شگفت انگیز که شبیه انسان های واقعی هستند و توسط خانم دوانگکائو تیپاراکانسلیپ و عده ای از هنرمندان تایلندی ساخته شده اند، مجسمه شخصیت های گوناگون و یا نسخه هایی از مجسمه های افراد مهم م یباشند که در بخش های مختلفی به نمایش گذاشته شده اند. این ها مجسمه کسانی مانند راهبان بزرگ بودایی و پادشاهان سابق سلسله چاکری هستند و یک بُعد زندگی تایلندی شامل شطرنج تایلندی، خانواده تایلندی و ملغی شدن برده داری را نمایش می دهد.