درباره چین

یکی از بهترین دوره‌های کشور چین زمان دودمان تانگ بود که در این دوره ، چین احتمالاً پیشرفته‌ترین تمدن دنیا بود.

چین مجدداً پس از سال 907 به چند دولت جداگانه تقسیم شد و تحت حاکمیت 5 دودمان کم دوام قرار گرفته بود تا اینکه چین تا سال 979 بار دیگر متحد شد.

دودمان یوان در چین به زمانی باز می گردد که در سال 1264، کوبلای خان نوه‌ی چنگیز، پکن را پایتخت زمستانی خود کرد. در سال 1272، او خود را یوان یا خان بزرگ نامید.

چین، از زمان‌های قدیم کشوری چند مذهبی بوده است. بدیهی است که آیین کنفوسیوس، مذهبی فطری و روح فرهنگ چینی است که از حمایت عامه‌ی مردم برخوردار بوده و حتی مکتب راهنمای جامعه‌ی فئودال بوده است، هرچند به باوری ملّی تبدیل نشد.

با توجه به تاریخی که از چین نوشته شده است، اولین امپراتور مینگ، هونگ وو بود که پکن را تسخیر کرد ولی پایتخت را به نانجینگ انتقال داد و پس از مدتی او کل کشور چین را تحت سلطه خود درآورد و تا سال 1387 بر کل چین حکومت کرد.

چینگ یا منچوها، شمال چین را به راحتی تحت سلطه خود در آوردند، ولی غلبه بر جنوب خیلی بیشتر به طول انجامید. آن‌ها تا سال 1660 نتوانستند کل چین را تحت سلطه خود بگیرند. در سال 1673، شورشی رخ داد ولی سرانجام با شکست مواجه شد. در سال 1683 چینگ‌ها تایوان را تسخیر کرد (آخرین پایگاه مردمی که به دودمان مینگ وفادار بود). دودمان چینگ به تمام مردان فرمان دادند جلوی سر خود را بتراشند و موهای پشت سرشان را ببندند. چینگ‌ها، ابتدا زمین‌های زیادی از چینی‌های بومی را مصادره کردند و دو نژاد از یکدیگر جدا شدند. بااین‌حال، چینگ‌ها به‌تدریج راه و رسم چینیان را در پیش گرفته و سرانجام مردم چین آن‌ها را به عنوان دودمانی قانونی (تا حدودی) پذیرفتند.

کمونیست‌ها در ژانویه 1949 پکن را اشغال کردند. در ماه آوریل، نانجینگ و در ماه مه، شانگهای را نیز تسخیر کردند. کومینتانگ‌هایی که باقی مانده بودند به تایوان گریختند و مائو تسه تونگ در ماه اکتبر، تشکیل جمهوری خلق چین را در پکن اعلام کرد.

در سال 1958، مائو تلاشی را برای افزایش هرچه بیشتر بازده‌ی کشاورزی و صنعت آغاز کرد. این تلاش، یک گام بزرگ به جلو نام گرفت. تعاونی‌های کشاورزی به یکدیگر پیوستند و واحدهای بزرگ‌تری به نام کمون تشکیل دادند.