سفر و حمل و نقل در تبت

دولت چین در قانون کار جمهوری خلق چین مقرر کرده است که روزهای کاری معادل 5 روز در هفته، 8 ساعت در روز و یا 44 ساعت در هفته است و منطقه تبت هم به دلیل این تحت حکومت چین است، ساعت کاری به همین روال می باشد.

مسافرت در تبت، به دلیل ارتفاع زیاد، آب وهوای نیمه خشک و تعداد زیاد مقصدهای بسیار دور، نگرانی‌های زیادی در خصوص سلامتی مسافران به همراه دارد. هیچ نگرانی‌‌ای در مورد مالاریا و فشار روانی شبه حصبه (پاراتیفوئید) در اینجا وجود ندارد اما قطعاً باید احتیاط‌های لازم را برای غلبه بر ارتفاع زیاد و قرارگیری در معرض خورشید در نظر گرفت.

دولت چین تأکید می‌کند که اتباع غیرچینی برای سفر به تبت، باید مجوز سفر به تبت، گذرنامه‌ی معتبر و ویزای سفر به تبت داشته باشند. این افراد شامل بازدیدکنندگان خارجی، بازدیدکنندگان تایوانی و چینی‌های مقیم خارج می باشند.

قوانین گمرک در تبت به این صورت است که گردشگران می‌بایست فرم ترخیص بار خود را در دو نسخه پر کرده و تحویل گمرک بدهند، و نسخه‌ی کپی شده را برای نشان دادن موقع خروج نزد خود داشته باشند.

طب تبتی مانند یکی از قدیمی‌ترین سنت‌های پزشکی جهان به تدریج مرکز توجه قرار می‌گیرد، زیرا فرهنگ تبتی توجه اکثر مردم را در داخل و خارج تبت به خود جلب می‌کند.

شهرهای اصلی منطقه‌ی خودمختار تبت دارای بیمارستان هایی با امکانات پایه هستند. درمان‌های دارویی غربی، درمان‌های گیاهی تبتی و درمان‌های گیاهی چینی نیز در دسترس هستند. شرایط پزشکی و بهداشتی اکثر بیمارستان‌ها مانند مناطق پیشرفته رضایت بخش نیست. البته در بخش اورژانس، توانایی ارائه‌ی خدمات درمانی پایه وجود دارد و همین امر در صورت لزوم می‌تواند جان بیماری را نجات دهد، درنتیجه اهمیت بالایی دارد.

فرودگاه گونکار لهاسا یکی از فرودگاه‌های غیرنظامی با بیشترین ارتفاع در جهان (حدود 11811 پا) است. زمانی که فرودگاه دامشونگ (Damxung) در سال 1956، در تبت تکمیل شد، منطقه‌ی ممنوعه‌ی سابق برای فرودگاه، رو به جهانیان باز شد. ایستگاه پایانه هواپیمایی لهاسا در سال 1965 تأسیس شد و پرواز پکن – چنگدو – لهاسا در ابتدا از «سومین قطب اسرارآمیز جهان» پرده برداری کرد. این فرودگاه در شهرستان گونکار، منطقه‌ی شانان، تبت، 98 کیلومتری (حدود 61 مایلی) جنوب لهاسا، در ساحل جنوبی رودخانه‌ی براهماپوترا واقع شده است.

این اولین فرودگاه جانبی در تبت است و در این میان، بیشترین ارتفاع و طولانی‌ترین باند پرواز را در جهان دارد. ساخت این فرودگاه در سال 1993 شروع شد و در اکتبر 1994 به پایان رسید.

استان نیینگچی به عنوان سرزمینی حاصلخیز با آب وهوایی متعادل در تبت به حساب می‌آید. نیمی از زمین‌های آن زیر پوشش جنگلی پرپشت که یکی از بکرترین جنگل‌های چین است، قرار دارد. دو اندوخت گاه طبیعی در آنجا ساخته شدند. این فرودگاه که در سال 2006 تکمیل شد، تنها فرودگاه واقع در جنگل است که مابین رودخانه‌ی نیانگ و یارلونگ تسانگپو در شمال و کوهستان‌ها و درختان شرق و غرب قرار دارد.

فرودگاه شیگاتسه پیس (با کد یاتا (IATA) (انجمن بین المللی حمل و نقل هوایی): RKZ و کد ایکائو (ICAO) یا سازمان بین المللی هوانوردی کشوری: ZURK)، فرودگاه شیگاتسه هپینگ یا پایگاه هوایی شیگاتسه، فرودگاهی دومنظوره – نظامی و غیرنظامی- است که در شیگاتسه، دومین شهر بزرگ منطقه خودمختار تبت در چین، مشغول به فعالیت است. این فرودگاه در شهرستان جیانگ دانگ، 43 کیلومتری شیگاتسه واقع شده است. این فرودگاهی با ارتفاع 3782 متری (12408 پا) از سطح دریا، یکی از مرتفع‌ترین فرودگاه‌های جهان است.

این فرودگاه چهارمین فرودگاه ساخته شده در تبت است که در جنوب غرب شیکوآنهه (Shiquanhe)، منطقه نگاری واقع شده است. ارتفاع 4274 متری این فرودگاه از سطح دریا باعث شده است که در حال حاضر صرفاً از طریق لهاسا، بین چنگدو و نگاری فعالیت بکند. مسافت 1098 کیلومتری از مبدأ لهاسا حدود یک ساعت و نیم طول می‌کشد که همین مسافت از طریق زمینی حداقل 2 روز است.

فرودگاه ناگچو داگرینگ فرودگاهی با برنامه است که در استان ناگچوی تبت فعالیت خواهد کرد. درصورتی که ساخت این فرودگاه به اتمام برسد، مرتفع‌ترین فرودگاه جهان با ارتفاع 4436 متر از سطح دریا، حتی مرتفع‌تر از فرودگاه دائوچنگ یادینگ خواهد بود.